آلیاژ 420 استنلس استیلی مارتنزیتی است که مقاومت در برابر خوردگی آن مشابه آلیاژ 410 است. تفاوت این دو در میزان کربن آنهاست، به طوری که به علت نیاز به خاصیت سختی، لازم است درصد کربن در 420 به نسبت بالاتر باشد. هم چنین گرید 420 میتواند حداکثر 0.5 درصد مولیبدن داشته باشد.این آلیاژ در هر دو حالت بازپخت و سخت کاری مغناطیسی بوده و حداکثر مقاومت در برابر خوردگی تنها در شرایط سخت کاری کامل و سخت کاری و تنش گیری امکان پذیر است.

در کاربرد هایی که نیازمند مقاومت خوب در برابر و سختی بالا هستیم، این آلیاژ گزینه مناسبی است. این آلیاژ معمولاً در کاربردهای در دماهای بالاتر از 427 درجه استفاده نمی شوند. به این علت که در دمای مذکور آلیاژ به شدت نرم شده و خواص ضد خوردگی خود را از دست می دهد.

مقاومت در برابر خوردگی:

آلیاژ 420 مقاومت خوبی در هوای معتدل، آب معمولی، اسید های آلی، روغن خام، بنزین و این قبیل محیط ها از خود نشان می دهد. مانند گرید 410، آلیاژ 420 نیز باید در شرایط کار سختی و کار سختی تحت تنش استفاده گردد تا حداکثر مقاومت را در برابر خوردگی از خود نشان دهد. استفاده از این آلیاژ تحت شرایط آنیل به علت کاهش خواص خوردگی توصیه نمی شود.

عملیات حرارتی:

عملیات آنیل: برای رسیدن به نرمی حداکثر، به طور یکنواخت تا 899-816 درجه حرارت داده، سپس به آرامی در کوره سرد می کنیم.

عملیات سخت کاری: عملیات پیش گرم، سپس حرارت دادن تا 1066-982 درجه، سپس سرد کردن در هوا ای روغن گرم.

عملیات تنش گیری: حرارت دهی تا 427-149 درجه به مدت 1 تا 3 ساعت، سپس سرد کردن در هوا یا روغن یا آب.

شکل پذیری:

اگر بازپخت با هدف حداکثر نرمی انجام گیرد، این آلیاژ به طور نسبی می تواند تحت کشش و شکل دهی قرار گیرد.

جوش پذیری:

کلاس های مارتنزیتی استنلس استیل به علت سخت شدن، قابلیت جوش پذیری محدودی دارند. لازم به ذکر است که برای جلوگیری از ترک سرد، عملیات پیش گرم تا دمای 260 درجه مورد نیاز است. هم چنین عملیات حرارتی بعد از جوشکاری برای رسیدن به خواص مورد نیاز باید در نظر گرفته شود. البته در مقایسه با آلیاژ 410، جوش پذیری 420 محدودتر است. تفاوت عمده، محتوای کربن بیشتر آن است که هر دو عملیات پیش گرم و عملیات حرارتی بعد از جوشکاری را می طلبد.